Mahmut Temizyürek, “Deneme Yeni Dönemde ‘TESBİH’ten mi Çıktı?”, Türkiye'de Eleştiri ve Deneme, TÖMER Yayınları, 2002

(...)

Düzenin dışladığı herkesi, “uygarlığın yer altına tıktığı karanlık içeriklerden ve toplumun egemen değerlerinin lanetlendiği sapkın eğilimlerden, yıkıcı dürtülerin bastırılmış hallerinden... kötülükten, kirden, suçtan, kadavradan, lağımdan ve boktan söz eden bir yazar olarak girdi Yaşar Çabuklu denemeye. Yazıyı yıkıcı bir eleştirinin araçlarından biri olarak görüp ona daha fazla bir beklentiyle yaklaşan yazarlardan oldu Çabuklu. Aşağıda kalmış, bastırılmış, itilmiş ve lanetlenmiş her şeyi kucaklamayı yeğleyen Yaşar Çabuklu’nun ayrılmadığı temalardan biri de varoluşun temel sorunu ölüm-kalım konuları oldu. Ruhunu yitirmiş dünyaya az çok sahici biçimde yaşanmış zamanlardan da bilinebilecek nitelikte, bugünden sert bir hatırlatma ve düzenin konformizmine bir başkaldırı çabasını içerdi hep bu yazılar. Üzerimizdeki oyunu görüyor olmanın oyunu bozacağına dair derin bir inanç besleyen bir yazar var. Çabuklu, sözünü dünya kadar geniş bir coğrafyanın içinde dolaştırdı, etkisini de o genişlikte yaşamak istedi. Herhangi bir sempati beklemeyen, “kötü çocuk” rolü üstlenmekten kaçınmayan bir tavır ve cepheden yazdı Çabuklu. Bütün bu konulara, öncelikle varoluşçu yazarların, marjinalliğiyle var olmuş kahramanların bakış açısından görmeyi ve düzenin ittiği, kovduğu her şeyi yazıda kurtarmayı amaçlayan bir gayretin eseridir Kovulanın İzi (2001).

(…)