Murat Uyurkulak, "Bu Ne Hoş Bir Cüret!", Milliyet Sanat, Ocak 2004

Neyse, kendime tayin ettiğim bu mühim yeni yıl projesi, bir kez daha paldır küldür çökmüş bulunuyor. Çünkü yazıyorlar kardeşim, deli deli romanlar yazıyorlar, şiir yazıyorlar, öykü yazıyorlar, insanı rahat bırakmıyorlar. Al işte, beni kasvetli hayat koltuğuma gerisin geri mıhlayan, muvaffakiyet ihtimallerimi hızar gibi biçen bir roman: Hergele Âşıklar...

Ama ben başıma geleceği tahmin ediyordum; ben kendi ayağımla düştüm tuzağa... Daha baştan isminde hayır yok... Hem hergele hem âşık... Arka kapağında, "Tanrı," diyor: "Bize A vermiş. Bak, Tanrı bize B vermiş..." Bak sen! Ve devam ediyor: "Sonra C, D, sonra bize E vermiş, G, H, I, İ, J, K. Tanrı bize taaaaaaaaaa Z'ye kadar, sonuna kadar söz vermiş..."

Niyazi Zorlu'nun romanından bahsediyorum, bir Türkçe şöleninden, insanın iflahını kesen bir aşk hikâyesinden... Hayatlarımızı delik deşik eden ne kadar müessese varsa karşısında bir gıdım taviz vermeden, sarhoş edici, büyüleyici, sarsıcı diliyle – meselesiyle dikilen bir romandan bahsediyorum... Onun sayesinde bir yeni yıla daha, yine sapına kadar hergele girdim. Çok şükür çok şükür, az kalsın pazar yerinde zayi olacaktım...

Ve yazıya Zorlu'nun, kendisinden alıp kendisine adamak istediğim kelimeleriyle son veriyorum:

"Yuhhh be! Bu ne hoş bir cüret!"