60'ların ikinci yarısında ABD, Japonya ve Batı Avrupa'da büyük bir öğrenci hareketleri dalgası ortaya çıktı. Bu hareketler sanayi toplumunu ve her tür tahakküm biçimini radikal bir biçimde sorguladılar. Bu hareketlerin ardından ortaya çıkan gerilla grupları ise, 19. yüzyıl sonu anarşistlerini çağrıştıran pratikleriyle tüm "geleneksel" devrimci şemaları bir kenara ittiler, geleneksel Eski Sol'a da başkaldırdılar. Bu yolla metropol ülkelerdeki "toplumsal barış"ın kırılganlığını göz önüne sererek, mevcut siyasal oyunu altüst etmeyi amaçlıyorlardı.

Kızıl Ordu Fraksiyonu, bu örgütlerden önde gelen birini, 70'li yıllarda basında daha çok "Baader-Meinhof grubu" diye adlandırılan RAF'ı konu alan bir örgüt sosyolojisi kitabı. Aynı yıllarda Türkiye'de yaşanmış tecrübelerle ilişkilendirerek değerlendirilebileceği düşüncesiyle yayımladığımız,Türkçe literatürde benzeri olmayan bu kitap için yazarları şunları söylüyor:

"Böyle bir silahlı mücadele örgütünün ne olup ne olmadığını anlamakta devletin ve medyanın bakış açısı yardımcı olmuyor... Bu çalışma için 1968-1977 arasındaki Alman basınını eksiksiz bir şekilde taradık; Raspe, Baader, Meinhof ve Ensslin aleyhine açılan Stammheim Davası dosyasını titiz bir şekilde okuduk ve RAF militanları tarafından 1970-1984 arasında kaleme alınmış metinlerin tümünü inceledik, grubun eski üyeleriyle, RAF'ın ilk militanlarının yakınlarıyla, avukatlarıyla ve sempatizanlarıyla yapılan görüşmeleri de bu malzemeye ekledik... Bu çalışma, olgulara tek bir belirleyici neden yakıştırmaktan ziyade ekonomik olarak gelişmiş ve demokratik kurumlara sahip bir ülkede, belirli bir anda bir silahlı mücadele grubunun nasıl oluşabildiğini, hangi aşamalardan geçtiğini, sürekliliğini nasıl sağladığını anlayabilme çabasının bir ürünü oldu."

Giriş, s. 7-10

1966'dan itibaren ABD, Japonya ve Batı Avrupa'da gelişen öğrenci hareketleriyle birlikte sanayileşmiş ülkelerde devrimci şiddet yeniden ortaya çıkar. Protestolar kendini kitle gösterileri, fabrika işgalleri ve sokak çatışmaları şeklinde gösterir. Önce Amerikan, ardından Alman öğrenci hareketlerinin içinde en baştan beri kültürel sistemdeki yeni bir boyut –sanayi toplumunun ve bütün tahakküm biçimlerinin radikal olarak sorgulanması– bulunsa da, protestoların aldığı biçim, tarihsel bir devrim modelinin hâlâ varlığını sürdürdüğünün kanıtı olmuştur.

Öğrenci hareketlerinin ardından kendini gösteren gerilla gruplarıysa 19. yüzyıl sonu anarşistlerini çağrıştıran pratikleriyle tüm "geleneksel" devrimci şemaları bir kenara itmişlerdir. Böylece metropol ülkelerdeki "toplumsal barış"ın kırılganlığını gözler önüne serip, mevcut siyasal oyunu altüst ederler. Medya, kamuoyu ve hükümetler, belli anlarda, geri kalan tüm siyasal ve toplumsal sorunları arka plana itip ...

Devamını görmek için bkz.

Yaşar Çabuklu, “Bir fraksiyon olarak var olmak”, Virgül, Sayı 36, Aralık 2001

Uç sol, toplumsal sisteme karşı tepkilerini tavizsiz ve sert bir biçimde ifade etmek isteyen bireyler için her zaman bir çekim kaynağı olmuştur. Uç sol platformda şahsî ve içsel olan genellikle politik olana tabi kılınır ya da yadsınır. Diğer bir deyişle uç sol karşıt kutupların gerilimiyle beslenen, ara tonları içinde barındırmayan ve içsel çelişkilerine çare olarak mutlak bir bütünlüğe yönelen insan psikolojisine hitap eder. Özel hayat alanını tamamen reddeden uç sol politik grupların yapıları az çok birbirine benzer. Ancak çok az sayıda olsalar da bazı uç sol hareketler özel hayat ile politik hayat arasındaki ilişkinin farklı biçimlerini sergilerler. İşte Kızıl Ordu Fraksiyonu (Rote Armee Fraktion, RAF) bunlardan biridir.

1959’da Bad-Godesberg Programı ile birlikte Almanya’da Sosyal Demokrat Parti (SPD) reformist bir çizgiye kayar. Ancak bu partiye bağlı bir öğrenci örgütü olan Alman So...

Devamını görmek için bkz.