Sf. 27

Şubat

Ben bu içimin yankısı, ben bu içimin koruyla

bu narı daha fazla taşıyamam.

Düşecek ellerimden, dağılıp dökülecek odaları,

dayanamam.

Benden sana mevsimlerden anne, uykularımdan tüller,

ömrümden ağrılar sızmıştır.

Bu aşk bende bir imkânsızlık tasarımı gibi kaldı,

kaldıramam.

Adı Şubat olan bu şiirde kalbim

uzun bir nehir gibi ağrıyor. İnat yumağım çözüldü.

Sol omzundan siyah atımı, sana düştüğüm o eski şubattan

çukurumu alıyorum.

Benden kalan boşluğa kırmızı bir araf düşüncesini koy.

Nasıl hatırlanırsa bir yaprakta bir orman

bu kez o olsun beni sana hatırlatan.

Bir gün olur senin de düşerse elinden nar

Aşk bir gün seni de alır bir yerden bir yere koyar

Ne zaman ki kaplar gönül mülkünü kar

Çağır o zaman, anlatırım sana,

bir ömürden nasıl döne döne geçer turnalar.

Sanma ki inadımda sarı bir safra

dilimde uçuşan rüzgârlı bir sayfa

sözlerimde silinmiş şifre vardır.

Sökmedin beni çölden, yolum araftır.