Müge İplikçi, "Netekim, bugünlere vardığımızda", Vatan Gazetesi, 11 Mayıs 2015

Tarih felsefelerimizden biliyoruz ki iktidar sistemleri nihayetinde tedavülden kalkar, zararlı hale gelir. Ama bu, tarih sayfasını hemen boşaltacakları anlamına gelmez. Muktedirler, değişimin gelişimini yavaşlatmaya, engellemeye çalışmış ve çoğu zaman da bunu başarmıştır’ diyor Costas Douzinas, Yunanistan ve Avrupa’nın geleceğini tartıştığı kitabında (Krizde Felsefe ve Direniş - Metis; çev: Tulga Buğra Işık). Ardından da radikal değişim için toplumda 3 temel faktörün esas olduğunu belirtiyor.

1- Eski rejimin toplumun büyük bölümü tarafından reddedilmesi

2- Eski sistemi uçurumun kenarından aşağı itmeye hazır bir siyasi özne

3- Halkın reddi ile değişim sürecini başlatan siyasi aktörü bir araya getiren katalizör.

Ardından 2012’den beri Yunanistan’da bu 3 faktörün de mevcut olduğunu ve nihayet Syriza’yla hayata geçtiğini belirtiyor. En önemli soruyu da o zaman patlatıyor: ‘Türkiye solu Yunanistan’daki gibi bir yol izleyebilir mi?’

Douzinas’a göre ‘Türk solunun onurlu bir mücadele ve fedakârlık tarihi var. Bununla beraber, siyasi yenilgi ve teorik başarısızlığı kanıksamış durumda. Yenilgi melankolisini (kitapta bu sol melankolisi uzun uzun tartışılıyor)ve solu inandırıcı bir ulusal yönetim programı imkânını ortadan kaldıracak kadar çok parti, grup ve fraksiyona ayıran ufak tefek farklar narsizmini bırakmaları gerekiyor.’

Hatırlatalım: Kendi içinde çoğulculuğu ve demokrasiyi benimseyen Syriza 2009’da yüzde 4, 2012’de yüzde 27, 2015’te ise yüzde 36’ya kadar yükseldi. Syriza’nın bu başarısı demokrasi ve eşitlik fikrinin de bir başarısı aynı zamanda. Ve en önemlisi, yenilgi melonkolisini aşma ve insanlarla buluşabilme başarısı da...