Eğlence yaygınlaşıyor, yeni bir paradigma, yeni bir dünya ve varlık formülü olarak yükseliyor. Var olabilmek için, dünyaya ait olabilmek için eğlendirici olmak gerekiyor. Artık sadece eğlendirici olan hakiki ya da gerçek kabul ediliyor. Gerçek gerçeklik ile kurgusal gerçeklik arasındaki fark artık geçerli değil. Bizzat gerçeklik eğlencenin bir etkisi olarak görülüyor.

Eğlencenin totaliterleşmesi pasyon ruhu için bir düşüş olarak görünebilir. Ancak pasyon ve eğlence temelde kardeştir. Bu kitapta ikisinin pek çok kez örtük yakınlaşmalarına işaret ediyorum. Kafka’nın öyküsünde bir pasyon karakteri olan açlık sanatçısı ile hedonist hayvanın varlık ve özgürlük konusunda farklı anlayışlara sahip olmalarına rağmen aynı kafese konmaları tesadüf değildir. Bu ikisi sirkte sürekli birbirlerinin yerini alacak iki karakterdir.

— Byung-Chul Han

Tatlı Çarmıh, s. 15-16

Senden, bütün iyi şeylerin kaynağından

Pek çok iyilik gördüm.

Ağzın bana can verdi

Süt ve tatlılarla

Ruhun sundu bana

İlahi arzuları.

JOHANN SEBASTIAN BACH, Matyas Pasyonu

.

O döneme ait bir belgeye göre Matyas Pasyonu 1727 yılında Leipzig’deki Aziz Thomas Kilisesi’nde ilk kez seslendirildiğinde herkes “büyük bir şaşkınlık” yaşamıştı. “Üst düzey danışmanlar ve asil bayanlar” birbirlerine bakarak “bu da ne?” demiş, dindar bir dul dehşet içinde “Çocuklar, Tanrı bizi korusun! Sanki bir operada ya da komedideyiz,” diye bağırmıştı. Bunları Gerber isimli bir yazarın Saksonya’da Kilise Ayinlerinin Tarihi [1] adlı eserinde okuyoruz. Rahatlıkla katı bir Kantçı olabilecek nitelikteki Gerber ayinlerde müziğin yaygınlaşmasını hoş görmez. “Böyle boş şeylerden” zevk alan, aynı zamanda “demevi* ve şehvete eğilimli” “mizaçların” mevcudiyetinden yakınır. Müzik ve Pasyon birb...

Devamını görmek için bkz.