"arşiv çalışmalarında, gezi notlarında, polisiye romanlarda, anı kitaplarında, biyografilerde, aşkı anlatan şiir ve romanlarda bitkisel hayat yaşayan bir şey var. bu kitap bütün bunların karışımının çılgın bir silueti, küçük bir an'ı ancak ama orada yılların geçtiğini duyuyorsunuz.

ah, o ses, bildik bir anı'nın çehresinin yırtıldığı an, bir atomun ihtimaller bulutu gibi, kırılmak üzere olan bir pencerenin çift katlı sihri gibi sizi de etkilemez miydi?

pek az kişinin ancak farkına varabildiği o çivilenmiş pencereyi açmak istiyorsam eğer boynuzlarımdan başka kullanabileceğim bir şey yoktur." – Lâle Müldür

s. 48-9

Klor, Solgun Yüz!

sonbahar yağmurlarının, Flandre'ın çocuğu!

ama şimdiden çok fazla şey dedim — onun için.

garda benim trene paralel başka bir tren duruyor. içinde onun çocukluğuna benzeyen iki sarışın çocuk. camda kendimi görüyorum. benim kız çocukluğumdan kalan tek şey başımdaki kurdele mi? ilerki vagondan lacivert bereli yaşlı bir adam geçiyor, göksel mavi kurt gibi. bu belki onun geleceği. önümde onun verdiği bir not defteri, içinde önemli bir telefon numarası ve north pole sigaraları duruyor. şimdilik bütün yaşamım bu. bu kadar basit işte. mıknatıs çizgilerine yerleşen demir tozları gibi bir yaşam. gökyüzü karanlık gri bulutlarla kaplı. ilerde bir yerde bir açılış var havada yüzen bir göl gibi. güneşin göründüğü tek yer, bir yarık, tek tük kuzey evleri, bakımsız, eski. onun bask bereli gri pardesülü görüntüsü uzaklaşıyor. ben trene ters yönde oturmuşum. giden benim ama hâlâ oraya varmak istiyorum gibi... başım yana eğik, öne doğru eğilmiş camda...

Devamını görmek için bkz.