Tefekkür, s. 34 - 38

"Her Zaman Seni İzleyen Bir Şey Var"

Kaplamanın çatlağında saklanan örümceğin

kafasındaki sekiz parlak kara amber damlası.

Kırmızı balığın gözü kendi duru dünyasından

bizim derinlik ve yok oluştan ibaret dünyamıza bakan.

Loş bir salonda üç parçalı bir ayna

çoğaldıkça küçülen kendi karanlığında.

Bir teleskop şehrin öbür ucunda ya da Eldebaran yıldızında.

İnandığın o kıskanç tanrı. Komşularının iflah olmaz hırsı.

Güneş, ta kendisi, dönmeye başladığında

yalnızca bir kez göz göze geldiğin.

Odandaki yaşlı hayalet

hiç görmediğin

o ürkek misafirin.

Yolunu kaybettiğin ormanlar,

nereye gittiğini senden iyi bilen.

Bana Öyle Geliyor ki

Zaman başlamadan önceki sonsuz boşlukta

benlik yoktur ve ruh kaynaşmıştır

sisle, taşla, ışıkla. Zamanla,

ruh razı eder puslu benliği var olmaya.

Yavaş zaman benliği taş gibi sertleştirirken

ruhu giderek hafifleştirir, öyle ki ruh sonunda

kendini tutmayı bırakır

özgürce sonsuzluğa döner ve ışığa

zamandan sonraki o uzun ışığa karışır gider.

Dışgörü

Görünmezdir bir yarım

kendime,

içimdeki

her şeye bir örtüdür tenim.

Gözlerim yıldızları görür de

göremez zihnimi.

Düşündükçe daha da

yabancılaşırım kendime.

İçgörü içimin yarı körü:

sınırlanmış dış görünüşlerle.

Nerededir benin özü?

Neler var içimde

görülmemiş, söylenmemiş?