"Sfenks'i öldüren şey, sorduğu bilmeceye Oidipus'un verdiği doğru cevaptı. Sanat yorumlarının da gelip dayandığı böyle bir tehlike ânı var: Yapıta bazı sorular yöneltiriz, ama bulduğumuz cevabın başlangıçtaki soruyu silmesi de mümkündür. Bir bilmecedir yapıt, bilinmeyen ve bilinmek isteyen şey. Yorumcu, yapıtı yorumlarken (icra ederken) saydamlaştırır da onu. Yapıtın bilinme isteğine uyuyor, onun gereklerini yerine getiriyordur; ama bu saydamlaşma, yapıtın sorusunun (bir soru olan yapıtın) kaçırılmasına da yol açabilecektir. Adorno, dönüp arkasına baktığında hiçbir şey göremeyen kişinin durumuna benzetmişti bunu: Birinin gözlerini sırtımızda hissetmişizdir, başımızı çevirip bakarız ama kimse yoktur, önümüze döndüğümüzde aynı duygu yine başlar. Mithat Şen'in resimleriyle uğraşmak da böyle bir deney oldu benim için..." – Orhan Koçak

"Mithat Şen'in Çıplakları"ndan, s. 11-17

Modern sanat, en uzlaşmaz yandaşlarından Adorno' ya göre, bir "kesinlik ve güven yitimi" ile başlar: Sanatçının elindeki gereçler "içsel zorunluluklarını" yitirirken yapıt da bütünüyle öznel ve "keyfi" bir düzenlemenin ürünü olarak görünür. İyi yapıt, Adorno'ya göre, bu "temelsizliği" –yadsımadan, yok saymadan– yine de bir tür zorunluluğa dönüştürebilen, öznelliğin boşluğuna düşerken bile ortaya bir nesnellik çıkarabilen yapıttır. Ama garantisi yoktur bunun; geçmişte hem değerlendirmeye hem de üretimin kendisine yön veren estetik kategoriler, a priori geçerlikler...

Devamını görmek için bkz.