Bölüm 1, s. 16

Yolladığın Beckmann bana ulaşmadan birkaç gün önce Arturo’dan bir kartpostal aldım. İşte. Dürer’in Küçük Baykuş’unu Beckmann’ın Maskeli Kadın’ının yanına koyuyorum; onları beraber görünce yüzümde bir tebessüm oluştu. Yüzleri ve göbekleri birbirine göz kırpıyor. Üstelik iki resim de bir türü sunuyor.

Biri gelmiş geçmiş bütün küçük baykuşlar; öbürü de bütün maskeli kadınlar!

Elbette konturlar, çizim ve siyahın kullanımı hakkında söylediğinle ilgili bu.

Bu da tam tersini telkin eden imgeler düşündürüyor bana. Kokoschka, Beckmann’ın tamı tamına çağdaşıydı. Kokoschka’da hiçbir şey kalıcı değildir, her şey geçicidir.

Sevgili Olda’sıyla otoportresinde bile –ki daimi aşklarının vesikası olarak tasarlanmıştır– her fırça darbesi firari, uçucu ve anlıktır. Bu nitelikler canlı olduklarının kanıtıdır.

Kokoschka izlenimcilerden epey farklıdır; onlara göre değişken günışığı bir mucize ve vaatti. Kokoschka için ışık bir veda dokunuşuydu. Londra’da Thames’in tepeden resmini yaparken bulunduğu çatıda ona bir süre eşlik ettim. 1959 yılıydı. Bakışı oradan ayrılmak üzere olan göçmen bir kuşu andırıyordu.

Sevgiler

John